15.09.

Dzisiaj notka poświęcona na przemyślenia. Przepraszam za całą treść posta, wiem, że nie powinnam tego tutaj pisać. Otóż czuję, że pogubiłam się we wszystkim, co robię. Coraz bardziej zbliżam się do tego mojego ideału, który wyznaczyłam sobie na koniec wakacji. Niby powinnam się z tego cieszyć, ale jednocześnie jestem przez to zagubiona. Zbyt szybko udało mi się to wszystko osiągnąć, ale do doskonałości brakuje mi... no właśnie, kogoś bliskiego. Każdy marzy o kimś, do kogo może się przytulić w każdej chwili, wyżalić. Wiem, że to może być przyjaciółka, ale w moim otoczeniu jest za dużo fałszywych w stosunku do mnie osób, więc.. nie mam prawdziwych przyjaciół, a bardzo chciałabym ich mieć. Mogą być nawet z księżyca! Wracając do tematu miłości, zazdroszczę wszystkim osobom, którym udało się już kogoś znaleźć. Ja nigdy nie miałam drugiej połówki. Nie to, że nikt mnie nie chce. Wręcz przeciwnie - to ja wszystkich odrzucam. Jestem zbyt wybredna i przez to cierpię. Wiem, że przeze mnie również niektórzy cierpią, także dobrze znoszę moje porażki. Traktuję to jako karę. Stwierdziłam, że mam dokładnie dwie rzeczy do zrobienia w najbliższym czasie. Otóż sprawdzić reakcję dwóch osób na moje pełne zainteresowania spojrzenie. Tak, to da się wyczuć. Jeśli się nie uda, to trudno, będę musiała się bardziej postarać. O co mi w tym chodzi? O przełamanie tego okrutnego strachu, który towarzyszy mi... od zawsze? Gdy byłam mała, wszystkim moja nieśmiałość się podobała, może poza mną. Nienawidzę tego, chciałabym być odważna, przezwyciężyć wszystkie lęki, ale nie potrafię! Staram się jak mogę, lecz z marnym skutkiem. Gdy widzę kogoś, kto mi się podoba, od razu zaczynam patrzeć nawet gdzieś w sufit, byleby tylko nie spojrzeć na tę osobę. Na innych mogę się gapić bez przerwy.. Coś nie tak z tym jest, dlatego egzamin, który sobie wyznaczyłam, myślę, że pokaże mi, czy rzeczywiście potrafię się szybko zmienić. Na lepsze oczywiście.