emptiness.

 optymizm mi gdzieś zwiał.

wiem, że wróci, ale ciekawe kiedy?

nie mogę czekać długo.

nie wytrzymam, jak tak dalej będzie.

wiem, że muszę żyć z tym wszystkim,

ale coraz bardziej się boję...

boję się, że stracę to wszystko.

chyba powinnam myśleć wyłącznie o szkole,

aby nie myśleć o tym.

ale ile się można oszukiwać i chować?

w końcu muszę coś zrobić, aby sobie pomóc.

jeśli nie zaryzykuję, nigdy się nie dowiem.

ale czy żal nie będzie mniejszy?

jeśli coś zepsuję, to będzie koniec.

rozdział w moim życiu zostanie zakończony.

zauroczenia bywają trudne,

a problemy z nimi związane... żałosne.

to trochę dziwne, aby tu o tym pisać, skoro tak sądzę,

ale trudno - myśli to myśli.